Συνέντευξη στο humanstories.gr

Ευχαριστώ πολύ όλη την ομάδα των Human Stories και τη Μάχη Χριστοφορίδου για τη συνέντευξη που μου πήρε!

    ^{Θοδωρή πες μας λίγα πράγματα για σένα, να γνωρίσουμε λίγο τον Θοδωρή.}

^{Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Είμαι απόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Κρήτης και του τμήματος Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου του ΙΕΚ Αμαρουσίου. Επίσης έχω παρακολουθήσει με επιτυχία το πρόγραμμα εξειδικευμένης επιμόρφωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο: «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση: Διαγνωστική, Θεραπευτική, Συμβουλευτική».}

^{Έχω γράψει τα βιβλία «Ο καραγκιόζης ξαναχτυπά» από τις εκδόσεις Δορκάς, «Ο καραγκιόζης (μας) δουλεύει σε καντίνα» και «Το κασελάκι… και άλλες τρεις ιστορίες για ξυλοκόπους και παράδες»  από τις εκδόσεις  Εντύποις. Επίσης  παραμύθια  που  έχω επεξεργαστεί αφηγηματικά έχουν περιληφθεί σε συλλογικούς τόμους των εκδόσεων Απόπειρα (Παραμύθια των ευχών – 2015, Παραμύθια με δυνατές γυναίκες - 2016).}

^{Έχω παρακολουθήσει ένα διετές εργαστήριο πάνω στην τέχνη της αφήγησης με τον Δημήτρη Προύσαλη, καθώς και έχω συμμετάσχει σε βιωματικά σεμινάρια για την αφηγηματική τέχνη με Έλληνες και ξένους αφηγητές.}

^{Έχω αφηγηθεί παραμύθια σε μουσεία, βιβλιοθήκες, ιδρύματα, πολιτιστικούς χώρους, συνεργατικά καφενεία κ.ά.} 

Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι με τα παραμύθια; Τι ήταν αν θέλεις αυτό που σε οδήγησε σε αυτά;

^{Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός τη μητέρα μου να μου αφηγείται παραμύθια πριν κοιμηθώ. Ανέκαθεν μου άρεσε να αφηγούμαι ιστορίες σε ανθρώπους, ειδικά ιστορίες σοφίας, αλλά δεν είχα ακόμα αποφασίσει να ασχοληθώ πιο σοβαρά με αυτήν τη μορφή τέχνης. Μια μέρα παρακολούθησα μια αφήγηση του δασκάλου και αφηγητή Δημήτρη Προύσαλη, και χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να παρακολουθήσω το διετές εργαστήρι του πάνω στην τέχνη της αφήγησης, και από τότε όλα πήραν το δρόμο τους. Οφείλω να πω πως μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το ταξίδι στον κόσμο των παραμυθιών, το οποίο ακόμα συνεχίζεται.}

Η αφήγηση είναι Τέχνη. Είναι δύσκολο να κρατήσεις το κοινό σου για αρκετή ώρα καθηλωμένο απέναντι σου…Ποιο είναι το καλύτερο κοινό και πόσο σημαντικά είναι τα παραδοσιακά παραμύθια για τον άνθρωπο αλλά και τον πολιτισμό μας.

^{Συμφωνώ πως η αφήγηση είναι τέχνη και αυτό γιατί έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο - παραμυθά που στέκεται με τη φωνή του και το σώμα του μπροστά σε ένα ζωντανό κοινό, σε παρόντα χρόνο. Αν ο παραμυθάς αγαπάει τις ιστορίες που αφηγείται και αν τις μοιράζεται με την καρδιά του και με τον δικό του μοναδικό τρόπο, τότε το κοινό όχι μόνο δεν θα κουραστεί, αλλά και θα τις απολαύσει. Επίσης δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο κοινό. Αν ο κόσμος ανοίξει τα αυτιά του, τα μάτια του, την καρδιά του και αφήσει πίσω του τις έννοιες, πιστεύω ότι θα έχει να πάρει κάτι από την ιστορία. Τέλος πιστεύω πως, ειδικά σήμερα, τα λαϊκά παραμύθια είναι πολύ σημαντικά για τις ζωές των ανθρώπων. Μέσα από το παραμύθι μεταφέρονται στο χρόνο τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά κάθε τόπου (οι αντιλήψεις, τα ήθη και τα έθιμα, οι δεισιδαιμονίες, ο τρόπος έκφρασης, οι νοοτροπίες, η κοσμοθεωρία), συντηρώντας με αυτόν τον} τρόπο τη λαϊκή πολιτισμική ταυτότητα των χωρών αλλά και των τοπικών κοινωνιών απ’ όπου έχουν καταγραφεί. Επιπλέον, το παραμύθι λειτουργεί ως μέσο επικοινωνίας και σημείο συνάντησης διαφορετικών πολιτισμών. 

Η αναζήτηση των παραδοσιακών ιστοριών , πόσο δύσκολη είναι …και γιατί πρέπει να τις αναζητήσουμε…

^{Εξαρτάται από το πόσο αγαπάει κάποιος τα παραμύθια. Από προσωπική εμπειρία, μιας και αγαπώ πολύ τα λαϊκά παραμύθια, έχω να πω ότι η διαδικασία αυτή είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα αν όχι συναρπαστική. Τα αναζητούμε γιατί βρίσκουμε σ’ αυτά ανεξάντλητη δεξαμενή υλικού από όπου μπορούμε να αντλήσουμε στην κυριολεξία πραγματικούς θησαυρούς.  Μία ιστορία έχει τη δύναμη ακόμα και να αλλάξει τη ζωή μας.}

Το βιβλίο σου Το Κασελάκι…δεν μοιάζει με ένα απλό βιβλίο παραδοσιακών παραμυθιών. Δεν είναι μια απλή καταγραφή. Ο αναγνώστης νιώθει ότι το αφηγείσαι  … δημιουργείται μια αίσθηση αμεσότητας…Τι ήθελες να δώσεις στον Αναγνώστη;

^{Ευχαριστώ πολύ. Μέσα από το βιβλίο αυτό θέλω να αναδείξω το κομμάτι της σχέσης του ανθρώπου με το χρήμα.  Όπως όλοι μας, έτσι και εγώ, διαπιστώνω πως ο κόσμος είναι ιδιαίτερα δυστυχισμένος λόγω των οικονομικών δυσκολιών. Όμως αυτό τον κάνει να παραμελεί τα πιο ουσιαστικά πράγματα για αυτόν. Για παράδειγμα, να μπορεί να αισθάνεται ευγνωμοσύνη για πράγματα τόσο απλά, μα όχι δεδομένα όπως  τη δυνατότητά του να περπατάει, να βλέπει, να τρέφεται, να εργάζεται, να απολαμβάνει τους δεσμούς με την οικογένειά του, να κοιμάται στο σπίτι του, και τόσα άλλα αγαθά  που για πολλούς δεν υφίστανται.  Από αυτό ορμώμενος, αποφάσισα  να γράψω ένα βιβλίο με τέσσερα παραμύθια βάζοντας τους αναγνώστες  στη διαδικασία να σκεφτούν, να παρηγορηθούν, να πάρουν θάρρος, να  χαρούν, χωρίς όμως να θελήσω να τους κατευθύνω.}

 ^{Θυμάμαι από μικρό παιδί ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και άνθρωποι του φιλικού και οικογενειακού μου περιβάλλοντος να μου εξηγούν πως οι ευκατάστατοι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, δεν έχουν σκοτούρες και έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα. Πέρασαν τα χρόνια από τότε, και όταν για κάποια περίοδο της ζωής μου δούλεψα ως κλόουν, επισκέφτηκα διάφορα σπίτια για να διασκεδάσω τους μικρούς μας φίλους.   Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πως όλη εκείνη η ΄διδαχή’ που είχα λάβει πραγματικά δεν ίσχυε, και αυτό γιατί   στα περισσότερα από αυτά τα εύρωστα και λίαν ευκατάστατα σπίτια,  είδα οικογένειες με τσέπες γεμάτες,  αλλά με ψυχή αιμορραγούσα  και αυτό  είναι κάτι που θέλησα να το περάσω στο βιβλίο αυτό, το οποίο απευθύνεται σε παιδικό και ενήλικο κοινό.}

^{Τέλος, ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν εγώ διάλεξα τις ιστορίες ή οι ιστορίες διαλέξανε εμένα.}

Η εκπαίδευση – Σχολείο , έχει αρκετά προβλήματα. Το βασικό της πρόβλημα ως μαμά δύο κοριτσιών μιλώ, δεν έχει τη διάθεση να προσφέρει ποιότητα και να διακρίνει τις δεξιότητες του κάθε παιδιού. Γι αυτό και γίνεται τις περισσότερες φορές , μια βαρετή διαδικασία για το μαθητή και το δάσκαλο… Πόσο και πως μπορεί να βοηθήσει το παραμύθι , το παραδοσιακό παραμύθι στο σχολείο…

^{Δυστυχώς υπάρχουν πολλά προβλήματα στο χώρο του σχολείου και ειδικά αυτήν την εποχή (σχολικός εκφοβισμός, χαμηλή ποιότητα εκπαίδευσης, ένδεια της ίδιας της οικογένειας κ.ά). Μέσα από το παραμύθι αναπτύσσεται η φαντασία του παιδιού και ενισχύεται η αυτοεκτίμησή του. Επίσης το παιδί αντιλαμβάνεται πως αν αγωνιστεί να ξεπεράσει τα εμπόδια που θα εμφανιστούν μπροστά του, τελικά θα τα καταφέρει.   Και το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά θα τα αντιληφθεί καλύτερα ακούγοντας την ιστορία, και όχι με υπαγορεύσεις και υποδείξεις των δασκάλων. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω τα λόγια του Φρίντριχ Σίλλερ ο οποίος έγραψε ότι: «Βαθύτερο νόημα βρίσκεται στα παραμύθια που μου έλεγαν στα παιδικά μου χρόνια, παρά στην αλήθεια που μας διδάσκει η ζωή».}

Αν μας έδινες τρεις συμβουλές  ποιες θα ήταν… Ποιος ο ρόλος τελικά των συμβουλών στη ζωή του Ανθρώπου;

^{Η λέξη παραμύθι ετυμολογικά συνδέεται με το ρήμα «παραμυθούμαι» που στην αρχαιότητα είχε διάφορες σημασίες. Μία από αυτές είναι και ‘συμβουλεύω’. Επομένως θεωρώ πως μία από τις ιστορίες του βιβλίου (τρεις συμβουλές ζωής) μας δίνει την απάντηση στο ερώτημα αυτό. Δηλαδή να μην παραστρατούμε από το δρόμο που πήραμε, για ό,τι δεν μας μέλλει να μην ρωτάμε και το βραδινό μας το θυμό να το φυλάμε για το πρωί. Γενικά μια ιστορία μπορεί να συμβουλέψει καλύτερα, από ότι θα το έκανε ένας άνθρωπος, γιατί δεν λέγεται επί προσωπικού.} 

^{Πεποίθησή μου είναι  πως  αν κάποιος θέλει  να αλλάξει κάτι γύρω του,  πρέπει πρώτα  να αλλάξει ο ίδιος. Και αν γίνει αυτό, τότε το παράδειγμά του θα είναι πολύτιμο για όλους.  Και όπως λέει μια θυμόσοφη ρήση: «Αντί να δίνεις καλές συμβουλές, δώσε το καλό παράδειγμα» ή πες απλά ένα παραμύθι, θα προσέθετα εγώ.}

Ευχαριστώ πολύ Θοδωρή για το χρόνο σου!

Δείτε τη συνέντευξη και εδώ